Beton voorklimmen, met achtjes zekeren en heel veel gezelligheid!
Zaterdag 12 oktober was het eindelijk zo ver: de lang verwachte reünie waar jong en oud uit het hele land naar afreisde. Bij aankomst stonden de ‘helaas-geen-perco-koffie’ en heerlijke taart klaar. Na een beetje onwennigheid begon het klimmen… Waar de jonge TSAC’ers dachten eens even te laten zien hoe je beton omhoog klom, hadden ze niet op de ‘muscle-memory’ van de oude garde gerekend. Waar huidig TSAC’er met moeite de haren door komt, klommen oude TSAC’ers gretig de moeilijkste routes omhoog. En natuurlijk… Alleen maar echt klimmen; voorklimmen! De betonwand heeft in de 5 jaar hiervoor minder mensen voorklimmend omhoog zien gaan dan deze dag. Maar… bij niet iedereen ging het klimmen even soepel. Na overleg tussen de oude lullen kwam de conclusie: “de grepen zijn kleiner geworden, verder uit elkaar gaan staan en er is meer zwaartekracht”. Kunnen we het daaraan wijten of zou de ouderdom er toch stiekem langzaam een beetje in zijn gekropen?
De oud-leden hebben het enthousiasme en de vaardigheid in ieder geval goed doorgegeven aan de nieuwste generatie TSAC-inmiddels-al-niet-meer-baby’s. Na een mooie demonstratie van het enige echte TSAC-kinderbedje waar inmiddels al vijf TSAC-baby’s in hebben geslapen, lieten de kinderen zien wat ze allemaal konden. Alle jonge kinderen hebben met gemak hun Dennisquotum gehaald (en Dennis zelf was er ook echt!). Een van onze leden in spé heeft heel erg soepel de tafelboulder gedaan, dat doen veel huidig leden haar niet na!
Al met al was het een heel geslaagde middag! Er zijn veel routes uitgeklommen en veel verhalen uitgewisseld. Toch was er wat teleurstelling te bespeuren bij de ereleden. De betonwand is in de afgelopen tijd een beetje verminkt. Voegen zijn dichtgesmeerd, luiken zijn verwijderd en leden plakken uitgeschopte kiezeltjes niet meer terug. Toch blijven de oud-leden optimistisch. We hebben het gerucht gehoord dat een groep oud-leden binnenkort een bik-avond komt doen om de voegen weer open te maken. “Laat een ander maar bikken, dan voel ik wel of het weer net als vroeger was. Ik weet precies of er nog een millimeter af moet” klonk een oude bal enthousiast! We zijn benieuwd of we binnenkort verrast worden met de betonwand weer in de originele staat?! ;)
Tijdens de lezingen en het avondeten werd ons duidelijk dat de huidig leden liever genieten van de gave verhalen over alpineren dan zelf een berg op stampen. Waar vroeger heel veel man in veel te kleine onbemande hutjes bivakkeerde, wordt er nu al geklaagd dat er geen tentservice is met percokoffie en TSAC-ei. Waar in het 25ste diesjaar nog geprobeerd werd om samen de 25 hoogste toppen van Europa te beklimmen, vinden we nu de afdaling bij Freÿr al heftig! Misschien kunnen we voor dit lustrum beter het doel stellen om samen 45 boulderhallen af te tikken? Conclusie van de reünie: We zijn met z’n allen gewoon laf geworden, maar de gezelligheid binnen de TSAC is in ieder geval niet veranderd!
Toen de avond aanbrak was het tijd voor het veel geanticipeerde gala. De burgerlijke bedtijd was aangebroken voor de oude garde, maar voor veel TSAC’ers begon de avond pas. Stom dronken op sterke perco koffie en jägerthee, liepen er TSAC’ers met corps-potentie een bruiloft binnen. Na wat hulp van de GalaCie vond iedereen de juiste zaal en werden de schuifelskills geshowd, shirt uit en zwaaien fanatiek meegedaan en was oerend hoog met enige dissonante tonen te horen. We hebben de schuldige nog niet kunnen identificeren, maar mensen met informatie kunnen zich melden bij het bestuur, als beloning zullen zij zekerfeut zijn op een zaalavond. Na piano man was het tijd om te gaan. Voor sommigen was zo gezellig dat ze de dag erna hun fiets bij de waarbeekzalen moesten ophalen. Sommigen hebben de VB niet meer kunnen vinden, maar wie er wel was had zo’n leuke tijd dat de PublieCie. geen leden kon vinden die zich hier nog iets van kunnen herinneren.